Ile odwagi mamy w sobie?
Wyniki badania
Wyzwania współczesnego świata, takie jak zmiany klimatyczne czy obrona praw człowieka są swoistym sprawdzianem naszej odwagi. Czy mamy jej w sobie dość, aby zająć stanowisko w obronie przekonań i fundamentalnych wartości, nawet jeśli wiąże się to z poniesieniem przykrych konsekwencji? Na ile jesteśmy w stanie być odważni jako obywatele czy pracownicy? A może działanie w słusznej sprawie i męstwo to pieśń przeszłości?
Warto zadać sobie powyższe pytania, tak przy okazji podsumowania 2021 roku.
„Odwaga to panowanie nad strachem, nie brak strachu” – Mark Twain
Jak wynika z badania „Polacy o odwadze”, przeprowadzonego na zlecenie Grupy ANG, zawsze warto być odważnym, aby później nie żałować, że się nie spróbowało – uważa 67 proc. respondentów. Jaką rolę odwaga pełni w życiu zawodowym i społecznym? Zdaniem 65 proc. Polaków, żeby osiągnąć sukces zawodowy, trzeba być odważnym. To postawa szczególnie ważna dziś (64 proc.). Jakie zachowania świadczą o odwadze? Co drugi Polak deklaruje, że aktem odwagi jest rezygnacja z pracy ze względu na nieetyczne działania firmy, w tym nieprzestrzeganie praw człowieka. Czterech na dziesięciu respondentów mówi, że udział w proteście czy demonstracji to akt odwagi, podobnie jak zaprzestanie kupowania produktów firmy, która działa nieetycznie.
„Jakże szybko <nie teraz> staje się <nigdy>” – Martin Luter King
Na ile Polacy czują się odważni? Za zdecydowanie odważnych uważa się jedynie 5 proc. Polaków. Raczej jestem osobą odważną mówi o sobie 23 proc. respondentów, podczas gdy za trochę odważnych uważa się 51 proc. badanych. W raporcie „Polacy o odwadze” znajdujemy odpowiedzi na pytanie: Jakie sytuacje życiowe są motywacją do podejmowania odważnych decyzji?
Obraz jaki rysuje się na podstawie danych, które pochodzą z badania „Polacy o odwadze” nie jest optymistyczny. Tylko blisko czterech na dziesięciu Polaków mówi o tym, że chęć ochrony najbliższych stanowi dla nich motywację do bycia odważnym, podobnie jak chęć postępowania w zgodzie z własnym sumieniem i przekonaniami. Czy aż tak jako jednostki skupieni jesteśmy na „ja”, a nie „my”?
