CINEMA PANDEMISO PREZENTUJE - Dzień Świstaka

Chociaż wydaje się to niemożliwe – z pewnością istnieją osoby, które „Dnia świstaka” jeszcze nie widziały. Albo nic o nim nie wiedzą. Dlatego, z myślą o nich, słowo wprowadzenia: Phil Connors (Bill Murray) to zblazowany pogodynek, wysłany przez swoją macierzystą stację telewizyjną, by przygotować na żywo program o tytułowym święcie, obchodzonym 2 lutego i zwiastującym – bądź nie – nadchodzącą wiosnę. Phil nawet nie próbuje ukrywać, że wyjazd do prowincjonalnego Punxsutawney jest ostatnią rzeczą, na jaką ma ochotę, więc swoje zobowiązania odhacza po łebkach, licząc na to, że jeszcze tego samego dnia wróci do domu. Niestety, los mści się na nim okrutnie: fatalna pogoda zatrzymuje go na zadupiu, a gdy rano następnego dnia obudzi się w tanim hoteliku, okaże się, że… znowu jest 2 lutego.

O „Dniu świstaka” napisano tomy. Regularnie trafia na listy najlepszych komedii romantycznych, komedii, czy po prostu – najlepszych filmów w historii kina. Doczekał się niezliczonych interpretacji, zwłaszcza w duchu religijnym (pętla czasowa, w którą wpada Phil, bywa tłumaczona jako wędrówka duszy).

Dzisiaj jednak, w dobie pandemii Covid-19, arcydzieło Harolda Ramisa wydaje się idealnym tytułem, oddającym monotonię kwarantanny, której wszyscy przymusowo się poddajemy. Nie przypadkiem fraza „dzień świstaka” stała się synonimem sytuacji tyleż powtarzalnej, co jałowej. Tym bardziej warto wrócić do niekończącego się déjà vu Phila Connorsa. Bo receptą na wyrwanie z pętli czasowej, w której utknął na dobre, okazuje się zaakceptowanie „tu i teraz”, nasycenie każdej, najbardziej banalnej chwili głębokim sensem. Dopiero, gdy Phil nauczy się żyć „jakby nie było jutra” – upragnione jutro w końcu nadejdzie.

Dzień świstaka (Groundhog Day) (1993)
reż. Harold Ramis
USA